6. apr, 2020

Nu

Wat doet deze tijd met me, de coronatijd. Geen werk om te doen, mijn beide beroepen vallen in de categorie, niet werken. Wat levert het op dat niet werken, als eerste ben ik gaan opruimen, spullen logischer in kasten leggen zodat er meer ruimte ontstaat. Wat dingen weg doen die ik niet meer nodig heb, boeken voor aan de weg omdat de bieb dicht is zodat mensen toch een ander boek kunnen lezen dan zij thuis hebben liggen. Maar wat ik ook merkte vorige week, dat ik het lastig vind dat sommige mensen zich niets van de anderhalve meter regel aantrekken, poeh ik werd er behoorlijk sikkeneurig van. Nu heb ik dat maar laten gebeuren en ben gaan voelen waarom of ik dit zo lastig vind, ik ben nogal een perfectionist, waar niet veel van te zien is om, en rond mijn huis hoor, maar als er dus iets is waar we met zijn allen moeten waken voor de gezondheid van een ieder van ons, dan blijkt dat ik erg mijn best doe om dit zo goed mogelijk te volgen. Nu alles weer gezakt is bij mij heb ik er ook minder last van hoe een ander er mee om gaat. De zon schijnt, de blaadjes komen aan de bomen, de natuur gaat zo zijn eigen gang. Ik voel mee met alle mensen die het nu moeilijk hebben, die hard moeten werken  in de gezondheidszorg of in andere beroepen waar nu een groot beroep op wordt gedaan. Maar waar ik op hoop, is dat wij met z'n allen leren van deze tijd, dat we beter naar ons zelf gaan luisteren, dat we beter met de natuur om gaan, dat we het respect voor anderen op blijven brengen. Ik hoop dat de dans van anderhalve meter om elkaar heen ons leert hoe waardevol onze eigen ruimte is, maar ook hoe fijn het is om een ander in jouw ruimte toe te laten. Laten we lief zijn voor elkaar op afstand  voorlopig.